سینما برتر: داریوش فرضیایی در پستش نوشت:
سلام عمو پورنگ،من یکی از همون بچه قدونیم قدایی هستم که اونزمان در اوج بیخیالی و بچگی عاشق برنامه هات بودم و کلی حال میکردم وقتی تو رو تو تلوزیون میدیدم، ولی عمو جان الان سی و یک سالمه !وقتی جلو آینه میرم موهای سفید تو سرم میبینم !عمو چی به سرم اومده !؟چرا دیگه اون شور و حال نیست!؟چرا سختیها حاکم شده !؟چرا دیگه دلم رنگی نیست !؟راستی از تورنگ چه خبر!؟از همون عروسک باحال!؟اونم بزرگ شده!؟موهای اونم سفید شده!؟حتما واسه خودش کسی شده!ولی من نه عمو پورنگ جان !من شدم راننده نیسان و واسه یه لقمه نون آسفالت جر میدم! همه به ما میگن وحشی !هه هه !میگن راننده نیسانها سردند مثال آهنی که سوارشن !؟جای تورنگ گرم و نرمه!؟ چرا دلم پره عمو جان!؟دلم یه دل سیر گذشته میخواد!که با آهنگات بپرم بالا و بیخیال عالم ورجه وورجه کنم و بیخیالی طی کنم و هیچی غمم نباشه !کاش بزرگ نمیشدم !کاش همون طور بچه و خام میموندم که خدا شاهده به حضرت عباس قسم خام بودم ،پخته شدم ،سوختم….»»»
وقتی این پیام رو خوندم بی اختیار اشک ریختم، اشک برای همه کودکانی که روزی با برنامه های من شاد بودن و امروز که بزرگ شدن در پی رسیدن به آرزوهاشون این چنین غمگین و ناامید شدند ??
خدایا ترا قسم به این ماه عزیز به این شبهای پربرکت جوانانمون رو عاقبت بخیر و خوشبخت بگردان، اونها رو به آرزوهاشون برسون ای خدای مهربون???
