شاید از نگاه برخی مخاطبان تلویزیون، مصادره نسبتی با مناسبت نهم دی که کنداکتور شبکه‌ها در اختیار فیلم‌هایی از جنس قلاده‌های طلا قرار می‌گیرند، نداشته باشد. با این حال فیلم علاوه بر برخورداری از نگاه دلسوزانه نسبت به کسانی که خواسته یا ناخواسته در فضای ملتهب روزهای ابتدایی انقلاب مظلوم واقع شدند، دارای یک پیام روشن دیگر است: نمایش رفتار و باور مضحک اپوزیسیون! این نگاه که البته غیرواقعی هم نیست، باعث شده فیلم مصادره مورد توجه شبکه نمایش قرار گیرد و برای نخستین بار در شب نهم دی پخش شود.
این دومین بار اســت که مصادره در مدتی کوتاه نظر طیفی خــاص را جلب می‌کند. چندی پیش و همزمان با حضور تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی قطر، سکانس گل حمید استیلی به آمریکا در جام جهانی 98 فرانسه مورد توجه قرار گرفت. همان سکانسی که رضا عطاران به پسرش (هومن سیدی) می‌گوید خانواده فوتبالیســت‌های ایرانی را گروگان گرفته‌اند و…
در این سکانس حس دوگانه خوشحالی برای پیروزی تیم ملی و عدم خوشــحالی با ایــن توجیه که فوتبالیست‌ها سفیر حکومت ایران! هستند، مورد چالش قرار می‌گیرد. نوروز 97 که فیلم اکران شد، کمتر کسی درک کاملی از این مفهوم داشــت تا اینکه در جام جهانی اخیر، سندی شد برای آن‌ها که عقیده دارند حساب تیم ملی را باید از سیاست جدا کرد. حالا شبکه نمایش استفاده‌ای بهینه‌تر از مصادره کرده است و حتی می‌توان پخش آن را اقدامی هوشمندانه به حساب آورد. واقعیت این است که ســینمای ایران، فیلم‌های خوش رنگ و لعاب، دارای بازیگر مطرح، قصه‌گو و همه‌پســند از نوع مصادره کم دارد و غالبا اسیر شعارهای گل درشت، کیفیت پایین ساختاری، خودسانسوری ســازندگان و مسائلی از این دست می‌شوند. فیلم مهران احمدی اما توانست محل بحث و نقد از سوی کارشناسان مختلف سینمایی و غیرسینمایی شود. با این یادآوری، یک بار دیگر می‌توان پی به تصمیم متفاوت شبکه نمایش در پخش مصادره برد.
